روزها در پی روز، نو می‌شوند. البته در عالم طبیعت، بزنگاه‌هایی هستند که خاص‌ترند و انسانِ در آشتیِ با طبیعت، و نه در جستجوی استیلا و سلطه بر آن؛ بایِسته است که خود را با همه جلوه‌های طبیعت و به ویژه چنین روزهای خاصی هم آهنگ سازد و از این نو شدن و با این نو شدن، درسِ نو شدن آموزد تا لطافت و زیبایی و سرشاری طبیعت را در خویش بازیابد و بپروراند.
نو شدن و با نوروز همراه شدن محتاج آن است که رسمی نو در اندازیم و این رسم نو، نگاهی نو می‌طلبد و این نگاه نو، بصیرتی نو می‌طلبد و این بصیرت نو، بازنگری در خویشتن خویش را می‌طلبد. پس نوروز را پاس داریم و نو شویم. راست راهِ هدایت، خود رُخ خواهد نمود.
آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی1
پس نوروز شمایید. هر روزتان نوروز، نوروزتان پیروز
بهار 1400
کاظم موتابیان
1.حافظ شیرازی
