و چون آن تیغ زهرآگین، فرود آمد، آن بزرگ به فریاد آمد: فُزت و رب الکعبه. در آن لحظه درد و خون، در آن لحظه که هرکس باید فریاد درد کشد این چه فریاد شادی است که از قربانی برآمده است؟ او به راستی دیگر این زندگی را بر نمی‌تابد و مرگ را رستگاری می‌داند؟ آن هم او، که

فلسفه، در معرکه هر عمل و سخنی، فلسفه است، فلسفه‌ای مغفول مانده. بکوشید هم اکنون سخنی بگویید که بازتاب و ترجمان فلسفه‌ای نباشد. برای راحتی کارتان، من مثالی می‌آورم: حسن آمد، حسن دیر آمد. گوینده این سخن دست کم به این مبادی فلسفی معتقد است و این مبادی در پشت سخن او مستتر است: اصل این‌همانی، اصل تقدم علت بر

  ۱. شعر عبارت است از صورتی از کلام که جز ذهن مخاطب، جان یا روح او را متاثر گرداند. ۲. از این‌رو نثری که چنان باشد، شعر توانی گفت و شعری که نه چنین باشد نثر توانی خواند. پس در این معنا داستان چه باشد؟ در نزد من داستان از ابواب شعر است که در آن روایت غالب است.